کد مطلب:211299 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:117

امام صادق و معالجه امراض
در همه ادوار اطباء كم و بیش به وظیفه خود قیام نمی كردند و بین آنها اكثر در عقاید و ایمان و تقوی و خدمت به نوع خلوص و ارادتی نشان نمی دادند بین صد طبیب شاید چند نفر انگشت شمار صداقت و پرهیزكاری و خداترسی در كار خود داشتند و همیشه خدا را حاضر و ناظر كار خود می دانستند ولی اكثرا بی مبالات و بی قید و بی بند و بار بوده اند البته این بی بند و باری شدت و ضعف داشته به نظر ما از جهت تاریخ در این عصر از همه اعصار شدت بیشتری دارد و طبیب و دكتر با ایمان و وجدان كمتر دیده می شود برخی هم كه نماز می خوانند و روزه هم می گیرند در عمل خود صداقت و توجه به اهمیت موضوع نمی دهند وعقیده ندارند كه الطبیب مسئول و ان كان حاذقا



[ صفحه 109]



و به نظر ما در این عصر كه در كشور ایران طب فنی برای سرعت تحصیل پول شده و دار و مال التجاره پرارزش یهودیان گردیده اگر باز به اطبای نصاری مراجعه شود كه فن طبابت را جزء عقاید مذهبی خود می دانند شاید نتیجه بهتری گرفته شود و دلایل این حقیقت به قدری روشن است كه كمتر كسی جز خود اطباء منكر آن می توانند شد - و لذا مردم مستأصل و مریض كه از همه جا مأیوس هستند منتظر یك مردی خدادوست هستند كه با انفاس قدسیه و حذاقت پاك خود بتواند شفای امراض نفسانی دهد.

شدت امراض جسمانی سبب تكثیر امراض روحانی گردیده كه متأسفانه هیچ معالج و طبیب روحانی هم نداریم و كسی هم توجه به این امراض ندارد مانند ماهی كه غرق در آب است تشخیص آب نمی دهد.

اگر نگارنده چند طبیب حاذق افلاطون صفت و مؤمن متقی و خاشع و خاضع و بسیار دانشمند متخصص فن ندیده بود شاید این قدر به این دكترها بدبین نمی شد ولی چند طبیب حكیم فقیه مؤمن متقی پارسای بزرگوار دیدم كه رحمة الله علیهم اجمعین مجسم پارسائی و پرهیزكاری و در فن خود هم یك نسخه آنها كاملا برای معالجه مریض كافی بود ولی امروز پس از مخارجی كمرشكن و طاقت فرسا و انواع تجزیه و عكس برداری و غیره آخر كار با جواب ببخشید تشخیص ندادیم مواجه خواهید شد.